jueves, 31 de marzo de 2011

¿Sabes qué es tener la sensación de que estas haciendo la mayor locura de tu vida y que aún así sabes que no puedes evitarlo? ¿Que tu corazón te dice que sigas y tu cabeza que pares? ¿Que vas a sufrir y mucho? ¿La sensación de que alguien es imprescindible en tu vida y que aún así debes alejarte de ella? ¿Saber que te mueres por sus huesos, que en el fondo no deja de ser un poco recíproco y aún así sabes que a la que de verdad quiere es a otra y que no la va a olvidar por mucho tiempo que pase?









Cómo se puede querer tanto a alguien?

lunes, 28 de marzo de 2011



-Voy a hacerlo. Voy a convertirme en una zorra.
Me miraron y se echaron a reír.
-¿Qué ocurre?- pregunté.
-Que ya lo eres.

sábado, 26 de marzo de 2011

MABP.

               Gracias. Gracias por existir, por demostrarme que me queres, por facerme saber que sempre estarás aquí, por non pasar de min. Gracias por todos os alagos, por seguir aquí a pesar de saber que nunca estaremos xuntos. Gracias por saber escoitarme, aconsellarme, e decirme todo o que pensas. Gracias por gardarme o segredo, por decirme que me queres como a poucas, por terme este cariño. Gracias por pasearme de un lado para outro sen protestar nin unha soa vez e por proporcionarme tabaco ou o que che pida en ese momento. 
               Sempre me preguntei que diría se tivese que escoller entre querer ou que me queiran, e aínda é hoxe o día en que dudo a resposta. Pero non teño ningunha dúbida en dicir que por moito que a el o queira, e o ame con todas as miñas forzas, se tivera que escoller, escolleríate a ti; por ser a única persoa que está ao meu lado inda que lle faga da dano o simple feito de estalo, por ser a única persoa que non ten reparo en decir que me quere, e que mataría a quen me fixese dano, por ser a única persoa capaz de decirme que unha das súas máximas aspiracións e votarme un polvo, saber que para min só é un amigo, e pasar o día conmigo sen tocarme un pelo; porque sei que ti nunca me farías dano, porque sei todo o que me queres, e aínda que penses que non, eres unha das persoas que máis aprecio en este mundo, e si, eu a ti tamén te quero. Por eso nunca te perdería. Aínda que poidamos pasar o día pelexando, e pareza que nos odiamos, sabes que nos adoramos.
Gracias por estar aquí a pesar de todo, e por ser máis importante do que ninguén poida imaxinar. Quérote  veciño, moito.

(Sei o moito que che gusta esta canción.)

viernes, 25 de marzo de 2011

Hug.

 Él estaba gritando. Ella casi llorando. Sabía que él nunca le pondría una mano encima, pero odiaba que se pusiese tan nervioso, así que se giró y echó a andar. Las lágrimas le saltaban de los ojos, pero seguía caminando, aguantando la respiración y con la cabeza bien alta. No tuvo tiempo de caminar 20 metros, cuando él empezó a correr y se abalanzó sobre ella. Sujetando su brazo, la empujó hacia él. Ella lo miró con los ojos empapados en lágrimas. Estaba serio. Se quedaron apenas un par de segundos mirándose fijamente a escasos centímetros de distancia, entonces él cerró fuertemente los ojos intentando no pensar y la abrazó. Tenían un millón de cosas que decirse, pero no se dijeron nada. Sabían que nunca podrían estar juntos y que  tenían el resto del mundo en contra. Él no quería hacerle daño. Ella estaba dispuesta a sufrir. Tenían miedo, pero no llegaron a decirse nada. Ella lloró en silencio, y él simplemente lloraba por dentro. Con la cabeza repleta de ideas, pensamientos, sentimientos, y planes que jamás se cumplirían, se sumieron en el abrazo más bonito que ambos habían tenido o tendrían jamás. 


miércoles, 23 de marzo de 2011

Piensa en mi.

Aráñame. Muérdeme. Acaríciame. Bésame. Dame la mano. Ríete de mi. Vuélveme loca. Tócame. Hazme reír. Miénteme para hacerme feliz. Susúrrame al oído. Ponme celosa. Ponte celoso. Dime que te vuelvo loco. Que no sabes por qué te gusto. Dime que estoy acabando contigo. Ríete de mis tonterías. Llámame enana. Enfádame y pídeme perdón. Di que soy una mimada. Escóndete. Que no nos vean. Hazme sentir como sólo tú sabes. Grítame y arrepiéntete. Dame un abrazo. Cuéntame historias. Mírame con esos ojos. Tus ojos; mi mayor debilidad. Ponme esa sonrisa picarona. Llega tarde a todas partes por mi culpa. No seas capaz de vivir sin mi. Sueña esta noche conmigo. Llámame por las noches y dime que estás en mi portal, o simplemente que sólo pretendías despertarme. Dime que tengo una poya en el cerebro incrustada para que me ponga colorada. Pregúntame qué me pasa para que te diga que lo único que me pasa eres tú. No discutamos ahora. Todavía no es el momento. No existen los problemas, si estoy junto a ti. No me digas que quieres ser mi mejor amigo. Plantéate un futuro conmigo aunque sea a largo plazo. Quiero ser tu amante y estar contigo noche y día.  Escóndeme en cualquier parte y amémonos. Sácame de quicio y deja que te grite. Ríete para que me enfade, y consigue que se me pase. No estamos haciendo lo correcto, pero no siempre es peor lo malo, y lo bueno lo mejor. Sigue haciéndolo como asta ahora. No vas mal. Sonríeme. Dame un beso. Hagámoslo una vez más.

viernes, 18 de marzo de 2011

Tú ya no eres sin mi, yo sólo soy contigo.

Están excitados. Tanto, que en un abrir y cerrar de ojos están desnudos bajo las sábanas y se pierden entre abrazos confusos, suspiros rebeldes y caricias prohibidas. Una sonrisa, ese dulce placer, ese deseo perfecto y esas dos lenguas que hablan de amor en la penumbra. 



martes, 15 de marzo de 2011

Carta a ti, amor.



No tengo todavía muy claro que es lo que va a suceder ahora. Tampoco tengo muy claro quién decidió hablar, sabiendo que así nos amargaría la existencia a ambos. No tengo claras muchas cosas, así como hay otras que si. Tengo clarísimo que la culpa de todo esto no ha sido sólo mía, pero sé que he sido la principal culpable. No debería haberme fijado en ti, y a partir de ahí, no debería haber hecho nada de lo que hice. Sé perfectamente que por un lado, te arrepientes de todo esto, y lo comprendo, pues no es fácil tirar por la borda todo lo que tú llevas a cuestas, así por así. Sé que no estamos haciendo lo correcto, que esto está prohibido y que deberíamos dejarlo, pero, ¿sabes? Hay cosas que una vez que decides hacer, no tienen vuelta atrás, como cuando te enamoras, o decides disparar a alguien, una vez que aprietas el gatillo, puedes seguir matando o dejar de hacerlo, pero siempre tendrás que cargar con tu pasado, pues lo que ya has hecho no lo puedes cambiar. Para nosotros ya es tarde. Hagamos lo que hagamos, arderemos en el infierno por esto. Pero nadie nos ha obligado a hacerlo. Esto siempre ha sido voluntario. Pero bajo mi parecer, todo en esta vida sucede por algo. Aunque no sepamos el motivo, todas las cosas que nos suceden, tienen uno. ¿Cuál es en este caso? No lo sé, cariño, pero estoy segura de que nuestros caminos se cruzaron por algún motivo. Y aquí y ahora podría jurarte, que comprendo que te enfades, que tengas miedo de que todo se descubra, y que quieras abandonar por temor. Y yo, no te juzgo por ello. Es más; te podría prometer ahora que te esperaré el tiempo que haga falta, que siempre te estaré esperando, que como te dije en una ocasión, si tengo novio, será contigo con quien le ponga los cuernos, pero a ti jamás te los pondría. No quiero que pienses que estoy hipotecando mi vida a tu lado con 16 añitos que tengo, porque estás equivocado. Pero hay algo que tú tienes que no tiene ningún otro. Podría reconocer tu colonia con los ojos cerrados a varios metros de distancia. Podría notar como tus ojos se clavan en mi bajo la oscuridad. Ningunas manos me tocan como las tuyas, y ningunos otros besos tienen tu sabor.  Y sé que en cualquier momento si me llamas acudiré, sin importar el tiempo que haya pasado. Me tratas mal, me haces daño, te metes conmigo, me mientes, eres machista, ni siquiera estás bueno y pasas de mi todo lo que quieres. Pero lo que más claro tengo, es que a pesar de que yo a ti pueda perderte algún día, ya sea cercano o lejano, tú a mi jamás me perderás. Nunca me has oído decirte un te quiero, por miedo. Miedo a que tú tengas miedo. Miedo a que huyas de mi temiendo que me enamore, cuando ya es tarde para temer por eso. Miedo de que tú no me digas que tú a mi también. Pero si, te quiero, y como a ningún otro, más de lo que jamás podrás imaginar. Y no, no quiero dejar que los putos rumores acaben con nosotros. NO dejaré que nos maten. Ellos no saben nada, o si, o se lo imaginan, o lo sospechan, o lo saben en parte y no lo dicen, o lo dicen los que no tienen ni idea, pero sólo dos personas en este mundo saben qué es lo que hay exactamente aquí, y somos tú y yo. Y puede que jamás llegues a quererme, o que nunca llegue a gustarte la mitad que ella, pero sabes que algo hay y que siempre lo ha habido, y lucharé porque vaya a más. Nunca antes había vivido algo así, y no dejaré que se me escape de entre las manos. Quiero que cuatro meses se conviertan en cinco, cinco en seis y seis en siete, que celebremos mi cumpleaños, escondidos hasta debajo de las piedras, nos regalemos pegatinas que nadie más pueda ver, que sigamos juntos aunque tengamos que llegar al fin del mundo por separado para encontrarnos allí un rato y volver, que me da igual si no puedo mirarte a la cara durante el día, si por la noche me haces tuya, o que no me mires por la semana, si pasas los sábados y domingos enredado entre mis sábanas.
 Te quiero; no dejes que pierda lo mejor que nunca me ha pasado.







Posdata: No me odies nunca.

domingo, 13 de marzo de 2011

Dime que eres real, no eres un sueño ni nada.

Y puede que sea justo en ese mismo instante en el que mi cabeza reposa sobre tus piernas: mi mano derecha está entrelazada con la tuya, y la izquierda se sitúa en tu corazón, escuchándolo latir; en el mismo instante en que de fondo se oye la música lejana de una orquesta que toca tratando de divertir a toda la gente de la fiesta, pero lo único importante que yo escucho es tu respiración; puede que sea en ese momento, justo cuando haces un simple gesto para acariciarme, o me aprietas contra ti; puede que sea justo en ese mismo instante, en el que pararía el reloj para siempre, me quedaría ahí sin necesidad de nada más. Alimentándome de tus besos, tus miradas, tus sonrisas. Alimentándome de ti. Sí, es justo en ese mismo momento, en el que lo primero que pienso es que se pare el mundo, que yo me bajo aquí. Y en ese momento me giro, te miro, abres los ojos, tú también me miras, me pregunto, ¿que pensará? Y acto seguido, ¿cómo lo puedo querer tanto?

jueves, 10 de marzo de 2011

Yo siempre te he dado los besos que tú nunca me has pedido.

Puede que me falte voluntad o que me sobre vicio, y mirando en mi cabeza no encontré ningún motivo. La verdad es que me interesa sólo porque está prohibidoEl mejor de los pecados, el haberte conocido. Tú ya no eres sin mí, yo sólo soy contigo. Y cuidar de las estrellas puede ser un buen castigo.





miércoles, 9 de marzo de 2011

Te quiero, charanguero.

Tócame una canción. Toca la batería sobre mi espalda y cántame merengadas de esas tuyas. Dime lo primero que se te pase por la cabeza, y sonríe al ver mi reacción. Enfádame y haz que se me pase. Hazme el amor hasta que se me olvide mi nombre. Apriétame contra ti. Dame un beso. Dime algo bonito, sólo para tenerme enamorada. Cuéntame que sabes bailar mucho mejor que yo. Nárrame aventuras de esas que sólo tú haces. Dime otra vez que no sabes por qué, pero estás loco por mi. Llévame a nuestro escondite. Enfádate conmigo porque soy una ruidosa. Ten cuidado que nadie nos vea. Dime tonterías por teléfono. Pasa de mi y al mismo tiempo demuéstrame que te vuelvo loco. Dime que estoy muy guapa hoy. Enfádate cuando huelo a tabaco. Juega conmigo a las cosas más estúpidas. Hazme sonreír con tu simple presencia. Dime que soy una ñoña y ríete de mi. Dame la mano, un beso, una caricia, no me dejas. Sé que a tu lado nada malo me podría suceder. 
PD: Que el fin del mundo me pille a tu lado.

domingo, 6 de marzo de 2011

Domingo 6.

Nunca imaginé así mi primer amor. Nunca imaginé que mi primer amor fuese a ser un desconocido al cual invitaría a mi casa una noche en que estuviese sola. Nunca imaginé que un primer amor pudiese doler tanto. Nunca imaginé que yo me pudiese enamorar. Nunca imaginé gustarle a alguien como tú. Nunca imaginé un amor tan ciego. Nunca imaginé amarte. Nunca imaginé que mi primer amor no sería mío. Nunca imaginé que mi primer amor no sería novio sino amante. Nunca imaginé que una historia como esta. Nunca imaginé que de mi primer amor podría hacerse una película. Nunca imaginé que algo como esto podría doler tanto. Nunca imaginé que alguien que me hace daño constantemente, sea el único capaz de sanar mi dolor. Nunca imaginé que serías tú, aunque te conozco desde siempre. Nunca imaginé nada de esto, pero pasó. Pasó y es lo mejor que me pudo haber pasado. Sé que terminará antes o después, e imagino que será más bien antes, pero aprovechemos ahora que no te tengo antes de que te vayas y no te tenga de verdad.








Y ya van 4.Suma y sigue

viernes, 4 de marzo de 2011

Una semana sin ti.

Échame de menos, solo una semana y vuelta a lo de siempre, que ya me está tardando: llamarte, que me vengas a buscar, escondidos en cualquier parte, comiéndonos a besos, abrazarte, sentirte, mirarte y aunque van casi cuatro meses, seguir sin creerme que esto me pueda estar pasando a mi.  Pero una jodida semana de fiesta y yo aquí; beberás, bailaras, cantarás, jugarás, disfrutarás... Pásalo bien, y disfruta tu esperada semana al máximo, pero no ligues demasiado, porque... te quiero.

PD: Échame de menos como si no pudieses vivir sin mi.

miércoles, 2 de marzo de 2011

So jealous.

Tengo celos de todas menos de ella. De la única persona en el mundo que debería sentir celos, es la puta única persona de la que no los siento lo más mínimo. Todo esto tiene sentido si lo piensas, cariño. Porque cuando yo decidí quererte acostarme contigo (lo de quererte vino luego, de manera involuntaria) ya venías con tus condiciones de uso. Y la primera era esa. 1. Este gilipollas viene con novia incorporada. Y qué hice? Pues nada, aceptar y seguir instalando.Con dos cojones. Y por eso ahora no me afecta saber que la quieres. Porque se que aunque sea imposible enfrentar cuatro meses con cinco años, pues yo.. supongo y creo que también te gusto (y no es porque me lo hayas dicho un montón de veces, porque de tu boca nunca me creo ni la mitad). De ella no me celo, porque venía incorporada desde el primer segundo. Lo que no venía, era que tuvieras que ir por ahi a actuar, y ganarte al publico con una sonrisa y un guiño de ojos. que tuvieses que tenerlas a todas loquitas, aunque tú digas que no es así. Las mentiras, tampoco entraban, y aunque adoro que me mientas en tonterías y luego te rías de mi por creérmelas, de las cosas importantes prefiero saber la verdad. Esas son cosas que no venían incorporadas al principio y por eso me cuesta aceptarlas. Aunque hay otras que si venían en el pack y tampoco he aceptado aún. Como no poder llamarte a cualquier hora, o mandarte un sms por las noches. Como hablarte por el chat cada vez que te conectas, o darte un beso cada vez que te veo aunque haya gente delante. La que más me cuesta es la última. Pero también es la única que no he hecho todavía. Cuando decidí instalarte había cosas que ya estaban escritas de antemano, sobre como utilizarte, pero nadie me dijo que sería tan difícil. Es como el típico juego que te cuesta tanto y que a cada nivel se complica más, hasta que al final o lo pasas, o lo dejas olvidado y acabas desinstalándolo de tu ordenador. Pero yo no quiero desinstalarte, ni tampoco que se termine el juego. Estás muy bien instalado aquí, incluso de una forma permanente, y jamás te borraré de todo. Quiero seguir jugando, a pesar de tu novia, mis celos, los secretos, las mentiras... Algunas cosas aparecían en las condiciones de uso, y otras no, pero al fin y al cabo, todo forma parte de nuestro juego, y sabes perfectamente que ni a ti ni a mi nos gusta perder.

martes, 1 de marzo de 2011

Decidí que no me importas más.

Salir, beber, el rollo de siempre, metermi mil rallas, hablar con la gente, llegar a la cama y joder, que guarrada sin ti!



Espero que me duren estas ansias de olvidarte, de no quererte, de no pensarte.

...y que me seas indiferente de una vez.