domingo, 18 de septiembre de 2011

din din din

Tú eres ese tipo de amor, con el que jamás podré estar. No sólo por nuestras circunstancias, sino por nosotros mismos. Nuestra química supera con fuerza la razón, y nos hace desesperar, actuar y luego meditar. No somos capaces de ver más allá cuando estamos el uno frente al otro. Eres lo más raro que jamás me había ocurrido, y sé, perfectamente, que no acabaremos juntos. Que cuando lo dejemos, estaremos un tiempo odiándonos, o intentando, al menos, hacerlo. Sé que tú seguirás con ella, os casareis. Yo encontraré a un hombre con el que seré feliz, te substituiré por la paz, el amor y la tranquilidad. Pero no habrá un sólo día, que no nos echemos de menos. No habrá un puto día, en el que no digan una palabra que me recuerde a ti, o que no vayas un sitio en el que antes hayamos estado y pienses.. en mí. No habrá un sólo día en el que no desearás que yo pudiese estar ahí para perturbarte. Porque el amor está bien, pero esto no es amor. Esto va más allá del amor. Estamos unidos, es imposible que dejemos de amarnos, pero probable que pronto se acabe. Y cuando eso pase, puedes estar tranquilo, porque quiero que sepas que serás lo último en lo que piense al acostarme, y lo primero que piense al levantarme, y yo sabré que tú también estarás pensando en mi, porque como tú dices "si no me tienes aquí para sentirte de nuevo como un niño pequeño, no te queda nada". Porque podremos ser felices, pero siempre nos faltaremos el uno al otro. 


Te quiero, joder.




PD: un ano xa, de que te coñecín. un só ano, de que me namorei perdidamente de ti.

miércoles, 14 de septiembre de 2011

Xa non podo máis.

As súas palabras, espetáronseme no peito, como se de coitelos afiados se tratase. Sentinme pequena, inútil, insignificante. Sabía que nunca o deixaría de querer, e que el tampouco chegaría xamáis a esquencerme, e iso dábame forza. Nunca o pasara tan mal. O mundo está feito para os fortes, non para os febles. A cada momento sentía ganas de chorar. Pregunteime cando voltaría a ser eu mesma, a rir con gañas, a non ser comida a grandes bocanadas polo mundo. Xurei que non volvería  a namorarme, pero, de todos modos, era imposible; nunca o podería esquecer a el. Cada vez que escoitaba o seu nome, sentía unha punzada no estómago, como se me estivesen a dar por dentro unha forte paliza. O que máis me doera, quizáis fose rematar así, sen sequera despedirme, sen preguntarlle, sen responderlle ás súas preguntas. Non quería velo, nin oír falar del. Quería olvidar. Pensei en que ogallá non o tivese coñecido, inda que sabía, que durante case un ano, fora o mais importante que tivera, e o muro sobre o que me apoiara a cada día que non tiña forza nas pernas. Pensei en por qué el non podía quererme, e por qué me fixera todo aquilo. Pensei en canto tardaría en deixar o pasado atrás, e se algún día sería capaz. Sentinme soa, desfeita, taciturna, gris, escura, torpe, fea. Nunca antes sufrira por amor, e non pensaba volver a facelo. Daquela tiña dezasete anos, e foi cando decidín que a vida era unha merda.

(adicado a ti, meu amor, porque sigo tendo a esperanza de que algún día volvas, e me sigas perturbando. porque nunca máis haberá ninguén coma ti. porque sei que non es capaz de querer, pero dentro dos teus límites, sen min xa non es persoa. volve. inda que non sexamos bos o un para o outro, eu quérote, e daría a miña vida por ti... att, marJarita...)

lunes, 12 de septiembre de 2011

sábado, 10 de septiembre de 2011

jueves, 1 de septiembre de 2011

Mandaríache á merda si che quixera falar.

Non quero quero que me mires cando me vexas pasar, andanda pola calle ou sentado naljún bar. Si che pasa a ti aljo paresido, ¡ Ai, fillo de puta, ben o tiñas meresido!

Non quero nada de ti, NON QUERO NADA DE TI; nin o rosario de tu puta madre.