sábado, 31 de diciembre de 2011

Cinco minutos más para la cuenta atrás.

Despidamos o 2011 , e recibamos BEN o 2012 :) 
Feliciano a todos.



Sobre todo a ti, que espero que o pases conmigo, inda que o empecemos separados (cabrón)

lunes, 19 de diciembre de 2011

"Dicen que a lo largo de nuestra vida tenemos dos grandes amores; uno con el que te casas o vives para siempre, puede que el padre o la madre de tus hijos... Esa persona con la que consigues la compenetración máxima para estar el resto de tu vida junto a ella...
Y dicen que hay un segundo gran amor, una persona que perderéis siempre. Alguien con quien naciste conectado, tan conectado que las fuerzas de la química escapan a la razón y os impedirán,siempre, alcanzar un final feliz. Hasta que cierto día dejareis de intentarlo…Os rendiréis y buscaréis a esa otra persona que acabaréis encontrando.
Pero os aseguro que no pasaréis una sola noche, sin necesitar otro beso suyo, o tan siquiera discutir una vez más...
Todos sabéis de qué estoy hablando, porque mientras estabais leyendo esto, os ha venido su nombre a la cabeza.
Os librareis de él o de ella, dejareis de sufrir,conseguiréis encontrar la paz (le sustituiréis por la calma), pero os aseguro que no pasará un día en que deseéis que estuviera aquí para perturbaros.
Porque,a veces, se desprende más energía discutiendo con alguien a quien amas,que haciendo el amor con alguien a quien aprecias."



Y todo eso es cierto. Es triste, pero se ve que acaba teniendo solución, pero, ¿qué pasaría si en lugar de encontrar primero el "amor imposible" que dejarás para encontrar la paz, encuentras primero a ese amor en el cual encuentras la compenetración máxima para pasar el resto de tu vida? Parece algo imposible, claro, pero puede pasar. Y es más, te diré lo que pasaría en ese caso. Tu gran amor, al que quieres y no abandonarás jamás, sería traicionado por ti, aunque te sintieses la persona más rastrera del mundo. Pasarías los mejores momentos, los más divertidos y pasionales, y tendrías las discusiones más tensas para luego tener reconciliaciones que jamás olvidarías con ella. Con la que en este caso se llamaría la otra. Jode la palabra, no es muy bonita, pero si, estarías enamorada de otra persona. Alguien ajeno. No pasa nada, claro, porque después de semejante infidelidad, algún día dejaríais de intentarlo, os rendiríais, porque como bien dice el texto  "las fuerzas de la química escapan a la razón". No por otra cosa, pero es un amor imposible, tan imposible que cuando acabase te costaría seguir adelante..Pero ahí vuelve a encajar la historia: tu segundo amor, que en este caso encontraste primero, estaría ahí, para, sin saber nada, ayudarte a sobrellevarlo, encontrar la paz... Aún así, no habrá un sólo día que no pienses en aquel amor, aquella persona que sacó lo mejor y peor de ti, con la que pasaste momentos inolvidables, y la única persona que fue capaz de despertar en ti esa parte salvaje. 

Bueno, eso es todo. Sólo desearos que no os pase. No seáis infieles, ni seáis nunca la otra. Y claramente, ojalá nunca os engañen. 



/sé que nunca lograrás olvidarme

domingo, 11 de diciembre de 2011

Cuando se pierde la confianza (...) no hay nada, no hay razón.

¿Perdón? ¿De qué? No me vas a convencer. La misma canción y el verso, siempre me dices eso, pero ya el daño está hecho.

domingo, 6 de noviembre de 2011

61110 - 61111

Lo recuerda perfectamente. Este ha sido el peor año de su vida, pero al mismo tiempo es la primera vez que alguien de quien está enamorada le ayuda a sobrellevar toda la mierda que se le ha estado viniendo encima. Así es, que ha vivido momentos de lo más tristes y ha llorado más que nunca; pero gracias a él, ha vivido también momentos inolvidables, que podría definir como los mejores de su vida. Por esto lo recuerda tan bien. Recuerda aquella mañana con felicidad, con alegría más que con ternura. Aquella mañana en la que se levanta y lo primero que ve es un mensaje insinuante de ese por el que se le pira la tostada. De ese por el que está coladita hasta los huesos. De ese que lleva 6 años con su novia. Recuerda perfectamente como se lo contesta, y como acaban hablando de quedar. Aún no se conocen lo suficiente, pero los dos son igual de impacientes, y la cita surge para esa  misma noche. Ella está sola en casa, apenas tienen dos horas. Ahora ella recuerda el modo en que el entró en su casa y la siguió escaleras arriba. Si se esfuerza un poco, aún siente los nervios y el dolor de barriga. Recuerda como le temblaba todo el cuerpo cuando se sentó en su cama y lo miró con cara picarona. Apenas tres segundos más tarde lo tenía encima. Recuerda dos de las frases que jamás olvidará: "nunca dejes escapar algo que quieres y te gusta de verdad" y "me voy, y por hoy no jugamos más, porque verás como conmigo tendrás todo el tiempo del mundo para jugar." Aquella noche y aquel chico. Su primera vez. Podría parecer una locura, porque no se conocían de nada, él tiene una pareja que jamás dejará... Es más; lo era. Era la locura más grande. El riesgo más peligroso. El secreto peor guardado. La historia más complicada. Pero al mismo tiempo, también había sido lo más bonito para ambos. Cada pelea, cada reconciliación, cada rincón, viaje, canción, llamada, beso, caricia... Porque a veces, cometer una locura es lo mejor que te puede pasar. Lo recuerda todo y sonríe. Él también se lo ha hecho pasar mal muchísimas veces. Ahora, incluso no pasan por su mejor momento. Sigue con su chica, y siguen teniendo que verse a escondidas. Pero está enamorada. Recuerda este día, el día que le cambió la vida. Y piensa en cómo jamás podría haberlo imaginado. Joder, que bonito es el puto amor, y que asco da al mismo tiempo. Y se ríe, y tiene tantas ganas de verlo y de abrazarlo, que es feliz. Y joder, como pasa el tiempo.





Un año, y sigo temblando como la primera vez que subió las escaleras de mi casa.

sábado, 5 de noviembre de 2011

Respira ileso en sus estados graves.

No ves que lo nuestro es raro? Sigue intacto en mil pedazos y no logra romperse. Respira ileso en sus estados graves. Tanto hablar del fin que ahora "apenas duele." Y aún así, te reirás, volvería a vivirlo sin dudar. Podría ser tan fácil... Sería espectacular. ¿No ves, que si hemos perdido, hemos ganado en historias que contar, más que algunos tienen? Recuerda que si caímos en picado es porque a veces fuimos nubes con la mente. Si pudiera transformar nuestras noches en un ciclo sin final, podría ser tan fácil, sería espectacular.




Pero eso es imposible; el tiempo ganará.

jueves, 3 de noviembre de 2011

Son mentiras, como decir que no hay mal que por bien no venga.

Porque la vida pasa frente a tus ojos lentamente, es mejor no esperar nada de nadie que estar esperando siempre. Mira por ti, porque el mundo es egoísta y puede que busques a esa persona y que no exista, esa que mire por ti que se encargue de que seas feliz, esa que aunque parece que no, siempre estará aquí. Llora hasta que alguien consiga hacerte sonreír, sonríe hasta que alguien te haga llorar, las cosas van así. Tu virtud fue ver la vida siempre por la cara del sol, pero hay luz y oscuridad, hay blanco y negro. No todo lo que crees es falso ni todo lo que ves es cierto. Tienes los ojos cosidos a tus párpados, y es que no es fácil andar erguido con los dos ojos cerrados si no vas agarrado de la mano a alguien. Y es complicado porque normalmente, nadie tiene a nadie; piensas el por qué de que todo tenga que ocurrirte a ti. La frontera entre el bien y el mal ahora está en intermitente. El amor está a un sólo paso del odio, ¿para qué caminar? si dando un paso hacia adelante o atrás cualquiera la puede cagar. Es tu elección. Decide si pensar en lo que viene o en lo que un día vino.  No te mientas, no trates de convencerte de algo que no existe. Son mentiras como decir que no hay mal que por bien no venga.

martes, 1 de noviembre de 2011

tan cansada,

Si, porque estoy cansada. Cansada de mi, cansada de él, cansada de toda la mierda que me rodea. Parece que me hubiesen echado un mal de ojo, o no sé. Estoy harta de siempre lo mismo. De estudiar para no aprobar un puto examen, de hacer la cama para volver a deshacerla cada noche. Estoy hasta los mismos huevos de la bronca del domingo, de vivir a la sombra siempre, de cagarla y no saber poner solución. No aguanto más. Estoy cansada de ver como todos van haciendo su camino, encontrando la felicidad, pero para mi parece que no queda, no han dejado ni un resquicio, porque nadie se ha acordado de mi. Y en los únicos momentos que soy feliz, ¿de qué me vale? Porque no me vale de nada olvidarlo todo cuando estoy con él, y que luego pasen semanas hasta que todo vuelve a estar en su sitio. Me cansa a diario, y cada día más, el hecho de llegar a casa y que parezca un hospital, un entierro, lúgubre, taciturno.. De que todos estén amargados, joder, un puto valle de lágrimas. De que cuente con cinco mil amigos y al final no haya uno que no me dé por culo. De quererlo a él y que él no me quiera. A veces pienso que por qué tendré tan mala suerte, pero otras, si te soy sincera, tengo la sensación de que yo me lo he buscado.

sábado, 29 de octubre de 2011

Pepiño.

Pode que a veces discutamos tanto que chegamos a odiarnos. Pode que sempre me berres, e que non estemos nunca dacordo. Pode que haxa días nos que teño ganas de matarte (o 99% das veces) e pode incluso que sexa mellor non pasarmos moito tempo xuntos. Pero o que eu quero decir agora, é outra cousa. É que a pesar de todo isto, te quero. Te quero como a ningún. Porque a maioría das nosas broncas rematan en risas. Porque os chistes máis tontos facemolos nós. Porque somos tan tan tan iguais, que nin nos mesmos o entendemos. Porque é por iso polo que discutimos.. Porque somos tal para cual. E si, quérote, e encántame discutir contigo, pasar tempo xuntos, berrar, e facer o subnormal. Quérote, e como contigo non o paso como ninguén.
Pepe repepe camisa cajada, Eres o mellor avó do universo :)

lunes, 24 de octubre de 2011

Es felicidad.

A veces eres feliz. Tan feliz, que te da incluso miedo ser tan feliz. Me gustaría que hubiese momentos que jamás terminasen. Sería genial verte todos los días, y que todos fueran como aquel. Me gustaría que me quisieses un poquito más, o que esto fuese para siempre. Si pudiera no te soltaría jamás. Pero sé que, como tú dices, algún día nos diremos adiós. Y ambos sabemos que ese día está próximo, aunque cada vez nos amemos más. Hay amores imposibles, o amores cobardes, y nosotros somos la mezcla de ambos. A veces, eres feliz, pero cuando sabes que esa felicidad tiene fecha de caducidad, intentas no subirte mucho a las nubes; porque cuanto más subas, más dolerá la caída.

domingo, 23 de octubre de 2011

A Aguieira, Porto do Son.

"Temos que deixar de vernos. Poñemos un numero, por exemplo o 10. Hoxe, aquí é o número 10. A partir de ahora imos ir baixando ata o 1, e o día un acabouse... Pero despois se queres pdoemos seguirnos vendo.. Xa sabes, así de cando en cando."

martes, 18 de octubre de 2011

Pero quen me dixo que inda me querías?

Dixéronme que a nosa vida non valen gran cousa, e que pasa nun instante tal e como marchitan as rosas. Dixéronme que o tempo que resbala é un cabrón e que cas nosas penas teceu os seus abrigos. Dixéronme que o destino se moca de nós, que non nos da nada, mais prométeno-lo todo, que parece que a felicidade está ó noso alcance pero ao estira-la man viramos tolos. Sen embargo alguén me dixo que inda me amabas, será posible entón? Xa non podo recordalo, era tarde, de noite. Aínda escoito a súa voz, pero non vexo o seu rostro. "El quéreche, é un segredo, pero non lle digas que eu cho dixen."

domingo, 16 de octubre de 2011

Saber que inda que poidamos ter as nosas diferenzas, inda que poidamos chegar a non soportarnos despois de pasar varios días seguidos xuntas, sempre seremos un pack. Despois de tanto tempo, contemplo como a nosa amizade nunca deixou de existir, nin sequera mudou. Hai cousas que  só sabes ti, e hai cousas que só sei eu. Podo ter centos de amigas, mellores ou peores, pero ti non es só unha amiga. Ti es unha irmá. Hai cousas que si cambiaron, como por exemplo os plans de unha tarde calquera, que pasaron de ser xogar ao de sempre a ser, ir tomar algo con calquera. Pero por exemplo non cambiou o de pasar de cando en vez unha tarde tiradas na casa sen facer nada, rindonos e dicindo bobadas para facer rir á outra. Porque a nosa é unha amizade distinta ao resto. Non se pode explicar sen palabras. Somos ti mais eu e eu mais ti. Pase o que pase, sempre estaremos aquí a unha para a outra. Non esquezas que eres o máis que teño. Non o esquezas.

sábado, 15 de octubre de 2011

Que nunca me querrás, que nunca me quisiste.

Por eso aún estoy en el lugar de siempre, en la misma ciudad y con la misma gente: para que tú al volver no encuentres nada extraño y sea como ayer y nunca más dejarnos.




(No puedes decirme que no, que no me quieres, MIENTES, te importo más de lo que tú mismo crees. La costumbre siempre gana al placer, pero no a mi.)

lunes, 10 de octubre de 2011

Coma dous animais.

Tena sentada enriba, cando tira cara abaixo dos pantalóns previamente desabotoados e lle mete a man por baixo do tanga tentando poñela cachonda:
- Porca.
+ Só me queres pra foder. Non me toques. Nin se che ocurra porme a man enriba!
Ela parece enfurecida, el vaina bicar, e ela tórcelle a cara mentres sigue berrando:
+ Es un asqueroso. Dasme noxo, non te atrevas nin a mirarme! 
E frean o mundo por dous segundos, ficando un pra o outro, co sonriso de medio lado e como se alguén lles dese un sinal, ela abalanzase sobre el, mentres el segue quitando pezas de roupa cunha man e coa outra xoga a buscar xemidos. Como dous animais en celo, bícanse, e desnúdanse por completo. Agora falan entre susurros. 
- Es unha porca, pero a porca que mais tolo me ten. PUTA!
+ Son unha puta, meu amor; a túa puta.
Vólvense tolos, e fano como dous animais. Bícanse, reméxense, e xemen de placer. Ela empúrrao para poñerse enriba, e comeza a bicalo lentamente por todo o corpo. Cando chega ao lugar que estaba a buscar, mírao e sorrille, dese xeito que ten para facerlle comprender o que está a piques de acontecer (de todos xeitos, teríao entendido xa). Cóllea e dalle un bico e nota como todo el se estremece. Primeiro lento e suave, logo máis forte. Namentres, el adícase a acariciala, e tocala. Respira forte; tan forte que chega un punto que semella estar a piques de estoupar. Entón ela para, colócalle o preservativo e déitase debaixo. Agora tócalle a el, e non deixa que quede un recuncho do seu corpo de muller sen bicar ou tocar. Están cachondos. Él empúrraa para que non bata ca cabeza e déitase enriba. Ela anica as pernas e comeza o show. Remata o romanticismo, e o amor. Rematan as caricias e os bicos lentos e bonitos. Agora empeza a acción. Non aguantan mais. El amárraa polas cachas e métella ate o fondo, e ela berra. Berra do placer. Quere máis. Míranse coas frentes pegadas e os ollos tan abertos que parece que están a piques de sairlles do sitio. E foden. Foden como cadelos. Tanto as respiracións coma os latexos do corazón vanlle á par. Séntense un mesmo. Primeiro chega ela, e logo el. Rematan con mais caricias e bicos. El déitase no sofá, e ela séntaselle enriba. Míranse, e sen necesidade de deciren nada, bótanse a rir:
- Fodechona.
+ Porcón!
Non saben se é amor, ou se é certo que só se queren pra foder. Pero están ben así. Xuntos, agochados, pelexando e rindo ao mesmo tempo. Non se soportan, pero non soportan estar separados. Míranse de novo e danse un bico. Deciden descansar, así, calados. Non hai necesidade de dicir nada. Os dous saben o xusto e preciso.

lunes, 3 de octubre de 2011

Ahora sé que no hay monstruos en el armario,

 ni los reyes magos te vigilan para ver todo lo malo que haces. Que los malos son muy malos, y los buenos no son tan buenos. Créeme, he aprendido que los conciertos están para dejarse los pies y la voz. Que los besos a escondidas saben mejor. Que un baño de agua fría a veces sienta tan bien como uno de agua caliente. Que el mundo está plagado de personas agradables y, a la vez, de personas que no merecen ser llamadas personas. Ahora sé que no hay calcetines para el pie izquierdo, ni para el pie derecho. Que los tacones a las cuatro de la mañana en una fiesta, ya no están en los pies. Que las medias se rompen muy fácilmente, y que el pintalabios rojo no se borra de las camisas blancas. Y lo más importante, sé que de siete días a la semana, yo te quiero ocho.

domingo, 18 de septiembre de 2011

din din din

Tú eres ese tipo de amor, con el que jamás podré estar. No sólo por nuestras circunstancias, sino por nosotros mismos. Nuestra química supera con fuerza la razón, y nos hace desesperar, actuar y luego meditar. No somos capaces de ver más allá cuando estamos el uno frente al otro. Eres lo más raro que jamás me había ocurrido, y sé, perfectamente, que no acabaremos juntos. Que cuando lo dejemos, estaremos un tiempo odiándonos, o intentando, al menos, hacerlo. Sé que tú seguirás con ella, os casareis. Yo encontraré a un hombre con el que seré feliz, te substituiré por la paz, el amor y la tranquilidad. Pero no habrá un sólo día, que no nos echemos de menos. No habrá un puto día, en el que no digan una palabra que me recuerde a ti, o que no vayas un sitio en el que antes hayamos estado y pienses.. en mí. No habrá un sólo día en el que no desearás que yo pudiese estar ahí para perturbarte. Porque el amor está bien, pero esto no es amor. Esto va más allá del amor. Estamos unidos, es imposible que dejemos de amarnos, pero probable que pronto se acabe. Y cuando eso pase, puedes estar tranquilo, porque quiero que sepas que serás lo último en lo que piense al acostarme, y lo primero que piense al levantarme, y yo sabré que tú también estarás pensando en mi, porque como tú dices "si no me tienes aquí para sentirte de nuevo como un niño pequeño, no te queda nada". Porque podremos ser felices, pero siempre nos faltaremos el uno al otro. 


Te quiero, joder.




PD: un ano xa, de que te coñecín. un só ano, de que me namorei perdidamente de ti.

miércoles, 14 de septiembre de 2011

Xa non podo máis.

As súas palabras, espetáronseme no peito, como se de coitelos afiados se tratase. Sentinme pequena, inútil, insignificante. Sabía que nunca o deixaría de querer, e que el tampouco chegaría xamáis a esquencerme, e iso dábame forza. Nunca o pasara tan mal. O mundo está feito para os fortes, non para os febles. A cada momento sentía ganas de chorar. Pregunteime cando voltaría a ser eu mesma, a rir con gañas, a non ser comida a grandes bocanadas polo mundo. Xurei que non volvería  a namorarme, pero, de todos modos, era imposible; nunca o podería esquecer a el. Cada vez que escoitaba o seu nome, sentía unha punzada no estómago, como se me estivesen a dar por dentro unha forte paliza. O que máis me doera, quizáis fose rematar así, sen sequera despedirme, sen preguntarlle, sen responderlle ás súas preguntas. Non quería velo, nin oír falar del. Quería olvidar. Pensei en que ogallá non o tivese coñecido, inda que sabía, que durante case un ano, fora o mais importante que tivera, e o muro sobre o que me apoiara a cada día que non tiña forza nas pernas. Pensei en por qué el non podía quererme, e por qué me fixera todo aquilo. Pensei en canto tardaría en deixar o pasado atrás, e se algún día sería capaz. Sentinme soa, desfeita, taciturna, gris, escura, torpe, fea. Nunca antes sufrira por amor, e non pensaba volver a facelo. Daquela tiña dezasete anos, e foi cando decidín que a vida era unha merda.

(adicado a ti, meu amor, porque sigo tendo a esperanza de que algún día volvas, e me sigas perturbando. porque nunca máis haberá ninguén coma ti. porque sei que non es capaz de querer, pero dentro dos teus límites, sen min xa non es persoa. volve. inda que non sexamos bos o un para o outro, eu quérote, e daría a miña vida por ti... att, marJarita...)

lunes, 12 de septiembre de 2011

sábado, 10 de septiembre de 2011

jueves, 1 de septiembre de 2011

Mandaríache á merda si che quixera falar.

Non quero quero que me mires cando me vexas pasar, andanda pola calle ou sentado naljún bar. Si che pasa a ti aljo paresido, ¡ Ai, fillo de puta, ben o tiñas meresido!

Non quero nada de ti, NON QUERO NADA DE TI; nin o rosario de tu puta madre.

lunes, 29 de agosto de 2011

Nuestro sexo es sucio, feo, harapiento, de desgraciados... Pero me gusta.



- Amy? - dice con la voz ronca después de un rato.
- ¿ Mmmmmmmmmmm? - respondo. No puedo decir mucho más, porque tengo la boca llena.
- Ven.
(...)
 Nos miramos a los ojos y sé que vamos a hacer el amor. Pero lo que más me gusta es que Jack ha leído mis pensamientos, pues dice:
-
Toda la noche. Toda la noche y todo el día de mañana, hasta que no puedas ni andar.


...Y cumple su palabra.

domingo, 28 de agosto de 2011

Y entonces, empieza la juerga.


Comienza por la pared, baja por el pasillo y sigue hasta el pie de la escalera. A nuestra espalda queda un reguero de ropa: mi chaqueta, la suya. No miro hacia atrás. De eso nada. Sus dedos siguen las indicaciones del piloto automático y llevan a cabo un reconocimiento. Primero exploran bajo mi camiseta y mi sujetador, sobre mis pechos. Se detienen un poco en los pezones mientras yo me comprimo contra él y le desabrocho el cinturón. Después se deslizan hacia abajo, me agarran las nalgas y me empujan aún más, hacia él. A continuación, me rodean los muslos, se introducen bajo la falda, en el interior de las bragas. Entre tanto, yo ya le he bajado la cremallera. Mi mano se desliza hacia el interior. Mientras agarra con fuerza lo que hay dentro. Él interrumpe el beso por primera vez desde que cerró la puerta. Me pasa el top por la cabeza y lo deja caer a mi espalda, en la escalera. Mis ojos están cerrados y por un instante se dedica a contemplar mi rostro y a prestar atención a mi afanosa respiración. Después, me desabrocha el sujetador, libero mis brazos y lo arrojo sobre la barandilla. Abro los ojos y sonrío. Me pasa las manos por los costados y caderas, introduce los dedos bajo mi falda y me la levanta hasta la cintura. 
- Tiéndete - me dice.
Y lo hago, con las piernas y el trasero en el suelo y la espalda contra el respaldo de la escalera. Se arrodilla a mi lado, me suelta las ligas, me baja las bragas y me las quita. Mientras me separa las piernas modifica su posición, inclina la cabeza, roza con los labios la parte inferior de mi muslo, hace la Broma, pasando de largo por el surco en el que tenía que encajar su lengua y se conforma de momento con la suave piel de mi estómago. Comienzo a jadear, y él cierra los ojos. Me alegro de que sea él. Después, abajo. Muy abajo.

viernes, 26 de agosto de 2011

Porque en el fondo, ella sabía que estando a su lado nada malo podría suceder.

¿Tienes miedo? Acércate a mi. Dame la mano. Tranquila. Mientras estés a mi lado nada malo podrá pasarte. Estás aquí, conmigo. Sabes que estás en el mejor lugar en el que podrías estar.


(ella era más puta que las gallinas, y él, el más cerdo de todos los cerdos, pero se querían; se amaban)

domingo, 21 de agosto de 2011

Illa de Arousa.

+ Nuri
+ Rubi Sánchez, Rubén Veiga, Antón, Icía, Samuel, Sara, Alejandro, Raúl e Hugo.
+ praia
+ calor
+ nintendos 
+ excabacións
+ baños
+ tablas de surf
+ rocas
+ risas
+ tíos
+ fotos
+ colchonetas
+ sandwich
+ helados
+ miles de cousas + :)










jueves, 18 de agosto de 2011

Somos tú y yo.


Somos un par de seres que no se pertenecen, o sí. Somos la pareja perfecta, imposible. Somos la cara B de un CD sin estrenar. Somos un poco de locura dentro de tanta cordura. Somos incansables, insaciables. Somos como un par de yonkis que se necesitan. Somos como el último culín de la botella de tequila para un alcohólico. Somos un par de niños jugando al escondite. Somos imprescindibles. Somos dos enamorados que no saben reconocer. Somos dos seres despiadados, pero capaces de amar. Somos un te echo de menos en cualquier momento y a cualquier hora. Somos un puñadito de celos metidos en un frasco. Somos risas, somos llantos que se convierten en sonrisas. Somos una carcajada a las 5 de la tarde, y otra a las 5 de la mañana. Somos dos borrachos follando en un portal, o dos amantes haciendo el amor en la casa de ella. Somos un regalo que no cuesta dinero.Somos un "te quiero", un "fóllame ya" o un "que te den por culo" en la misma media hora. Somos lo mejor que nos ha pasado, pero también lo peor. Somos "ojalá no te hubiera conocido nunca" de la famosa canción. Somos pasión, adrenalina, amor, somos todo lo bueno y lo malo en una sola palabra: nosotros.

miércoles, 17 de agosto de 2011

FIESTA LOCA!
















SAN ROQUE, FSETA DA AUGA, VILAGARCÍA 2011: Non bebas auga; os peixes foden nela.





PD: INCRIBLE, INMELLORABLE. :)

jueves, 11 de agosto de 2011

Parabéns pra vosé.

Hoxe, a venres día 12 de agosto, cumple anos unha das mellores persoas que coñecín na miña vida. Podo dicir de el, que se fixa demasiado nos detalles, e lle da moita importancia a todo, inda que non a teña, que é rencoroso ou que non é o mais ligón entre os ligóns, pero ao mesmo tempo podo dciri que é especial, bo, risueño, gracioso, de confianza, amigable, xeneroso, e o mellor amigo de todos os que poidas imaxinar É de esa clase de homes, dos que todas dicimos "deses xa non quedan" están en extinción, si, pero el e incriblemente xenial :) Midonciño, meu sol, nunca pnsei que puidese chegar a quererte tanto, e a collerche tanta confianza. Quixen a moitas persoas, confiei en outras tantas, das cales a metade me fallaron; pero sei que ti non o farás nunca. Teño a sensación de coñecerte dende fai moito tempo, inda que a penas levemos sendo "amigos" uns meses.. Xa cho dixen moitas veces, pero gracias de novo por todo o que fas e levas feito por min. Gracias por entenderme, por defenderme, por axudarme, por saber ser o meu amigo.. Sei que non son unha persoa fácil, pero sempre que te necesito estás ahi, xa sexa para apoiarme, darme consellos ou decirme que non teño  a razón. Ti xa me coñecéches nesta situación, pero quero decirche que eu antes era unha persoa cunha vida normal..xddd Ahora todo é bastante extraño para todos, pero ti fas que as cousas parezan máis sinxelas. Ti supeches gardar o meu segredo e eu saberei gardar  teu. Sei que eres o seu mellor amigo, e non pretendo quitarlle o único bo amigo que ten, pero quero que sepas, que tamén eres o meu, e que estou moi orgullosa de saber que eu son a túa. Moitísimas gracias por quererme, e por deixar que te queira, non sabes o que valoro a túa amizade.
 "Fai hoxe 20 anos, temblou Teo enteiro, ao ver o que se lle viña encima"
(LLLLLLLLLLLLLL)
Creo que polo demáis, xa está todo dito non? :) PARABÉNS MEU AMORRR :)

martes, 9 de agosto de 2011

Gracias, eu tamén te quero.

Non podes dicirme que non o quero Ti non sabes nada. Ninguén sabe nada. Non podes decirme que eu son a mala da película, porque eu quero, teño sentimentos, estou namorada. Non digo que isto esté ben, pero cada un terá que mirar polo seu, supoño, e eu miro polo meu; loito polo que realmente quero e me importa. Ti non podes entender nin nunca poderás, o feito de que cada vez que o vexo se me siga poñendo a pel de galiña como o primeiro día. Que me estremeza con cada unha das súas miradas. Que se me saia o corazón do sitio cada vez que el me chama. Ti non es quen de entender que con cada mirada, bico, caricia ou abrazo se me pare o mundo, e non sexa capaz de prestar atención a nada máis. Ti non es ninguén para opinr, e dicirme que a el eu non lle importo, porque a ti tamén che importaba, e mira agora. El demostroumo, demostroume que ía estar aquí cando eu necesitase algo, que me ía apoiar, que me ía facer rir cando só tivese ganas de chorar. Non podes poñerme de mala, porque non me considero a mala. Non podes pretender que non queira, porque sí que quero. Ti non tes nin idea do que podo chegar a querelo. Non sabes nada! Queres que o deixe? Pois vas ter que esperar a que el o faga, porque o que a min respecta, non penso deixalo a menos que haxa problemas de verdade, ou que algún día me falle, cousa que a diferencia de ti, inda non fixo. Non sei se actúas por celos, por rabia, ou por qué, pero é a miña vida, e ti non vas decidir a quen quero. Disme que madure? Primeiro faino ti, e aprende a non meterte en vidas alleas. O mais importante que ten que saber facer un home e oir, ver e calar; e calar é a mais importante. Déixame, non me arruínes a vida. Según ti con esto non o fas, só son eu que lla arruinei a el. Pero entende, que eu non o obliguei a nada, que quen nos está jodendo es ti, e que a min non farás mais que conseguir que o perda pra sempre, pero a el pódelo fundir na miseria, e eu non penso permitir iso, porque se el cae, eu tírome. Podes chamarme "niñata" e falar mal de min con todo o mundo; e máis, sei que o farás, pero non me importa. Non me importas ti, nin ninguén que non me apoie. Vou a seguir con isto até o final, até que rematen conmigo, me fundan, me maten a ostias, ou até que me convirta na súa esposa. Non sei como rematará esta historia, pero quero que o meu destino non o dictes nin ti, nin ningunha outra persoa que non sexamos nós. A vida xa me está sendo bastante jodida de por sí mesma,  para que logo veña xente coma ti e ma remate. Non penso deixar que ninguén me arruine. Vou a loitar até que venza ou perda, pero non me vou rendir.


PD:  Con cada puñalada, axúdasme a madurar.

domingo, 7 de agosto de 2011

Agosto, + 9.


Se nos ha ido la olla por completo, y nos creíamos que estábamos cuerdos. Es igual, si no lo entienden son ellos. Nosotros somos luz y ellos están ciegos.Sin darnos cuenta viajamos a un desierto, en el trayecto lo hicimos mil veces, lento. Todos mirando el vagón estaba lleno. Nosotros somos dos y todos tienen celos. Susurrándote un poco más lento, puedo estar años sin agua, ni luz, ni viento. Da igual si no lo entienden son lelos. Tu y yo querémos más y ellos quieren menos. Sin darnos cuenta miramos a un espejo, alguna arruga, un poquito más viejos. Pero apretando las manos y en un beso,aquí estamos mi amor, y ellos ya están muertos.
Que mala gente, que mala uva, que mal ambiente, que les destruyan.
Nadie lo entiende es una locura, algo que brilla, que dura y dura.
Nada se me ocurre, nada es suficiente para decir lo que llevo yo adentro.
Lo nuestro es tan genial, que nadie puede decir que lo entiende porque no es así...



miércoles, 3 de agosto de 2011

enAMORada.

Se situaba en el tiempo, apenas un par de meses atrás, y se preguntaba, ¿crees en el amor? y la respuesta era NO. Pero, ¿y ahora? No lo tenía tan claro. No necesitaba besos de otras bocas, ni meterse en otras camas. No quería seguir buscando al chico romántico que la quitase de ese sucio asiento trasero de un coche que parecía el de los gitanos, ni de aquel garito de piedra lleno de botellas vacías de cerveza, una tele que no funcionaba y un par de sofás agujereados y destrozados por el paso del tiempo; no quería que nadie la sacase de aquella mierda en la que estaba metida, de los besos a escondidas, de las todas esas miradas furtivas... Quería más. Lo que antes siempre había sido sexo, pasión y deseo, ahora tenía también una dosis de amor. Amor... Qué palabra! Nunca había sido precisamente la romántica del grupo, y no creía ni nunca había creído en ello, pero esta vez, esta vez era distinto, era especial. Ahora mataría por que el dejase a su chica y le dijese "oye cariño, que te quiero sólo a ti y para siempre". Ahora ella se volvía loca cada vez que él le decía alguna tontería de las suyas, esas que tanto le gustaban. Eso era el amor que tanto había odiado siempre. Lo sabía, porque al escuchar una canción que hablaba de amor, pensaba en él. Lo sabía porque a veces, cuando iba por la calle y pensaba en alguna de sus tonterías, se reía y la gente la miraba como si estuviese loca. Lo sabía porque cada vez que el estaba cerca, se le revolvía el estómago. Lo sabía porque nunca había sido celosa hasta ahora. Lo sabía porque cada noche se acostaba y él era  lo último que pensaba. Lo sabía porque cada noche soñaba con él, sus besos, su olor, su tacto, sus ojos...Y sobre todo, lo supo desde el momento en el que dejaron de quedar para follar, y decidieron empezar a hacer el amor; desde que decidió que prefería discutir con él, a hacer el amor con cualquier otro. Lo supo desde el momento en el que se dio cuenta de que él también la quería, desde el momento en el que consiguió decirle que lo quería, desde el momento en que decidió que nunca más querría a alguien como a él, desde que se llamaban todas las noches par decirse tonterías, desde que se comportaban como si fuesen una pareja normal, aunque sabían que nunca lo serían... Había olvidado lo que era vivir sin el y si, estaba enamorada. Estaba enamorada hasta las trancas. 

lunes, 1 de agosto de 2011

Aínda non te foches,

e xa te estou votando de menos..


Quérote como a ningún, e ninguén poderá cambiar iso, meu amor. 





Volve pronto; espérate a túa putona que nunca máis te engañará.

miércoles, 27 de julio de 2011

Mienten.



Las mujeres se enamoran de lo que oyen; los hombres de lo que ven. Por eso las mujeres se maquillan y los hombres mienten.

lunes, 25 de julio de 2011

Ven, desnúdate.

Te quiero ofrecer un pedazo de mi vida en forma de sexo bestial, mirarte a la cara cuando estas apunto de explotar, podemos llegar al cielo, no nos cuesta nada, la ropa empapada, cómplices miradas, es testigo irreverente del amor declaro la almohada.



viernes, 22 de julio de 2011

Exánime.

Qué ridículo es callarse cuando quieres decir que estás bien cuando todo va mal.

lunes, 18 de julio de 2011

Jealousy.


"Si soy celoso, sufro cuatro veces: porque soy celoso, porque me reprocho el hecho de serlo, porque temo que mis celos acaben hiriendo al otro y porque me dejo someter por una banalidad, es decir, tengo miedo ser excluido, de ser agresivo, de estar loco y de ser como los demás."

Pues bien, esto es lo que dice Rolan Bather en sus Fragmentos de un discurso amoroso. Hablaba de los celos. ¿Qué es más morboso, más difícil de determinar? Los celos siempre han existido... Pensad que, por lo visto, tenemos una endorfina que los genera de manera automática, como un indicador que se enciende, que señala el peligro o, mejor dicho, la avería... Y nuestro Barthes, ensayista, crítico literario y lingüista francés, da, en mi opinión, una definición excelente de ellos.

lunes, 11 de julio de 2011


Si te digo que te quiero, que no puedo, que me muero, que te espero, tengo miedo pero siempre estaré ahí; tú me dices que te agobias, que no puedes, que no quieres. Que prefieres que me vaya por ahí.
Si te digo que no puedo que me canso de quererte y no tener nada a cambio y que ayer me enamoré; tú me dices que me quieres, que me esperas y que mueres si me marcho y que me quede de una vez.

Si te digo que te quiero, que no puedo, que me muero, que te espero, tengo miedo pero siempre estaré ahí; tú me dices que te agobias, que no puedes, que no quieres. Que prefieres que me vaya por ahí.

Si te cuentan que me vieron en mitad de la Gran Vía besando la boca de alguien y que parecia feliz; tú me llamas y me dices que me esperas, que me quieres y que mueres si me marcho.



Yo tratando de buscar el equilibrio entre no quererte y quererte sin ser.
Yo tratando de disimulas mis penas cayandome un te quiero de cada tres.

sábado, 9 de julio de 2011

Hacerlo juntos sin una razón.

Imposible es caminar sin un motivo, imposible es mi manera de pensar, imposible es no guardarte en el bolsillo, imposible es no girarme si te veo marchar. Imposible es intentar volver atrás (...) Imposible es no tentar a la suerte una vez más. Me dan ganas de matarte cuando ya tienes bastante. (...) Sé que volveré a encontrarte. Imposible es ignorarte, la verdad. Imposible es el calor de invernadero, imposible una caricia a la mitad, imposible las facturas a terceros, imposible es un principio si se ve el final. (...)



Te quiero

jueves, 7 de julio de 2011

Te descubrí a ti.

Descubrí que el paraíso puede encontrarse en el tacto de una piel suave, que las caricias son más fuertes que los golpes, que los besos pueden hacerte volar; descubrí que había sentimientos insospechados en mi interior, que se puede reír y llorar al mismo tiempo, que es tan excitante querer como ser querido;  descubrí, en definitiva, algo tan simple y tan complejo, tan vulgar y tan extraordinario, tan dulce y tan amargo..



miércoles, 6 de julio de 2011

Miércoles 6.

Si hemos llegado hasta aquí, ¿por qué no habremos de llegar más lejos? El pacto era sólo sexo, sin compromiso, pero sabíamos que al final alguno de los dos acabaría enamorándose y ese sería el momento de dejarnos. A estas alturas no sabríamos decir cual de los dos está más enamorado del otro, y si, sabemos que ese momento ha llegado, pero lo que no sabíamos era que dejarnos y olvidar todo esto sería lo más difícil de entre todas las cosas que hemos vivido. No nos imaginamos que no seríamos capaces de no vernos, de no llamarnos. ¿Qué hacemos ahora? Desintoxicarnos poco a poco, reducir tus dosis de mi, hablar lo menos posible. No podíamos enamorarnos, lo prometimos, pero no hemos cumplido. Pues ahora no te dejo. Si he conseguido enamorarte, ahora seguiré intentando tenerte, aunque nuestra historia sea totalmente imposible. Me gusta, te disfruto cada vez que hablamos, que dices tonterías. Y si, me gusta que tú sientas lo mismo y al mismo tiempo tengo miedo. Pero estamos aquí, y ahora, y no quiero saber si estaremos mañana, porque es posible que no lo hagamos, pero mientras estemos hoy, no me preocupa ni el ayer. Yo... Te quiero así, aquí y ahora.




+ 8. Suma & Sigue

domingo, 3 de julio de 2011

Y no necesitamos nada más.

Es un querer y no poder. Es un te quiero pero me escondo. Es un amor constante, recíproco. Es una relación amor odio. Es algo que ha ido a más. Algo que deberíamos parar, algo que está mal, aunque también es algo que no podemos evitar. Es un polvo sucio y rápido, una tarde abrazados o una llamada a las seis de la mañana. Es un aborto en un hospital, una noche en un motel. Son miradas atrevidas por medio de entre la gente. Es ponernos guarros estando borrachos en el asiento de atrás de un coche cualquiera. Es subir al tercer piso parando en todos los descansillos y meternos mano. Es ponerme celosa por cualquier tontería, o creerme todas tus mentiras. Es jugar todas mis cartas para intentar ganarte. Es secreto y no lo es. Es ocultarnos de ella. Son cueros. Es adulterio.Es mentir y decir la verdad. Es un te quiero tímido y susurrado. Es tensión, discusiones, sexo, vitalidad, cambio, adrenalina, miedo, sonrisas, riesgo, pasión, cariño, amor, regalo. Es una niña mimada y un hombre de la calle. Eras tú y era yo, y ahora somos nosotros. Es que te quiero y sé que me quieres. Es que no soy ya nada sin ti, y es que tú ya no puedes sacarme de tu cabeza. No es nada y lo es todo. Es hablar horas y horas para decir siempre las mismas chorradas. Es nuestro presente. El pasado ya se ha ido, y el futuro aún está por llegar. Es nosotros. Es todo lo que necesitamos. Es sexo y es amor.